W rozwoju dziecka rola rodzica jest znacząca, im jednak jest ono starsze, rola ta ewaluuje. Młody człowiek staje się bardziej samodzielny. Potrafi lub próbuje samemu wykonywać czynności porządkowe i „radzić sobie” w różnych sytuacjach, np.: 
-jeżeli dziecko potrafi zaakceptować nieobecność rodzica, zdarza się, że zostaje już z innymi osobami, 

-jeżeli dziecko sygnalizuje swoje podstawowe potrzeby fizjologiczne,
-potrafi zdjąć i podciągnąć majteczki w czasie korzystania z toalety,
-wie, że należy korzystać z papieru toaletowego, mydła i ręcznika i podejmuje próby w tym kierunku,
-potrafi posługiwać się łyżką i widelcem,
-chętnie wchodzi w kontakt z innym dziećmi na przykład na placu zabaw…

 

Jeżeli dziecko jeszcze nie jest na tym etapie, warto zwrócić uwagę na te elementy jako rodzic

 i skorzystać z czasu, jaki pozostał do momentu posłania dziecka do przedszkola (najczęściej jest to wrzesień) i przez ten czas wspierać dziecko w BYCIU SAMODZIELNYM. 

 

 

System Montessori stawia na uniezależnienie się dziecka od osoby dorosłej, dlatego nie tylko ważne jest przygotowanie dziecka, a również rodzica. Relacja dzieci z rodzicami zwłaszcza w pierwszych latach życia jest niezwykle intensywna. Małe dziecko, noworodek jest w większości zależne od działań dorosłego. Etap wchodzenia w okres dzieciństwa z niemowlęctwa czasem ciężko zauważyć. 

Związane jest to z potrzebą zmiany myślenia i czujnej obserwacji i analizy potrzeb. Często rodzice mają nieodpartą potrzebę, by w swoim dziecku widzieć tego wyczekanego, ukochanego „maluszka – syneczka, córeczkę”, a nie w bardzo szybko w tym okresie rozwijającego się małego człowieka. Wspierając niezależność dziecka,  należy zrezygnować z przyzwyczajenia wyręczania dziecka przez dorosłego. Rodzice powinni uwierzyć w kompetencje dziecka (oczywiście na miarę możliwości rozwojowych) i wspierać dziecko w podejmowanych próbach by było samodzielne. Dzieci mają naturalną potrzebę, by być aktywnymi. 

Poprzez doświadczenie, siłę sprawczą BUDUJĄ WŁASNĄ WARTOŚĆ. To dzieje się już od pierwszych oznak, które rodzic jest  w stanie zaobserwować u dziecka, w samodzielnej potrzebie eksplorowania otaczającego je świata.

 

Bądźmy my dorośli towarzyszami dziecka w jego drodze rozwoju, pamiętając, że to plan rozwoju naszego dziecka realizuje się poprzez jego, a nie naszą aktywność. 

 

 

Lęk separacyjny zaobserwowano już u niemowląt w 6 – 8 miesiącu życia. Lęk separacyjny może powracać. Nieraz nasila się u dziecka posłanego do przedszkola. Młody człowiek boi się nieznanego, dlatego tym większe znaczenie ma okres przygotowawczy, poprzedzający pierwszy dzień w placówce.

 

Lęk separacyjny związany z silnym oporem wobec rozłąki z rodzicami może powracać mniej więcej do 4 roku życia. Jeżeli rodzice nie odzwyczajają stopniowo dziecka od swojej obecności, rozstania na długie godziny prowadzą do wybuchów histerii. Dziecko reaguje płaczem na pozostawienie w żłobku/przedszkolu i nie chce integrować się ze swoimi rówieśnikami. 

W najgorszym przypadku chodzenie do placówki może okazać się tak problematyczne, że już wieczorem dnia poprzedzającego wyjście dziecka będzie wzbudzało w nim negatywne emocje.

 

Może się zdarzyć, że dziecko źle znosi pobyt w placówce mimo podjęcia czynności przygotowawczych. Może to być związane z brakiem gotowości psychicznej dziecka do rozłąki. Jeżeli młody człowiek dodatkowo w życiu narażony jest na stres związany z rozwodem rodziców, pobyt w szpitalu lub śmierć bliskiej osoby może to potęgować jego niepewność związaną z rozłąką i pobytem w żłobku/przedszkolu. Dlatego tak ważne w życiu dziecka jest poczucie bezpieczeństwa.

 

Małe dzieci mają silnie rozbudowana intuicję i wyczuwają nasze, jak i innych ludzi nastroje i nastawienie.
By wesprzeć dziecko w zaadoptowaniu się do nowych warunków, to przede wszystkim rodzic powinien być pewien, że jest to dobry czas jak również i miejsce, które wybrał na żłobek czy przedszkole dla swojego dziecka. 

Pewność siebie rodzica, zaufanie do placówki, współpraca z opiekunami i nauczycielami, dyrekcją, czyli współdziałanie ułatwi dziecku odnalezienie się w nowej dla niego sytuacji i rzeczywistości.

 

Koncepcja placówek Montessori bazuje na motywacji wewnętrznej, porozumieniu bez przemocy i braku warunkowania — nie stosujemy kar i nagród. Dziecko w wieku przedszkolnym zazwyczaj jest już gotowe by samodzielnie rozpoznać  sytuację i ocenić jakie zachowanie jest prawidłowe, dobre, a jakie nie. 

Pozwalamy dzieciom doświadczyć naturalnych konsekwencji, oczywiście chroniąc dzieci przed sytuacjami niebezpiecznymi. Chcemy, by dziecko samo z siebie chciało zachowywać się właściwie i wiedziało, w którym kierunku podążać.

 

W placówkach Montessori wspiera się indywidualny rozwój dziecka oraz nauczyciel stawia na obserwacje dziecka. Patrzenie na młodego człowieka i odpowiadanie na jego potrzeby wspiera komfort dziecka, naturalny rozwój i poczucie bezpieczeństwa. 

Co więcej, w naszych placówkach nie stosuje się oceniania, porównywania, generalizowania. 

Każdy człowiek, ten mały i ten duży jest niepowtarzalny, jedyny i wyjątkowy. 

 

Drodzy Rodzice im lepiej przygotujecie swoją pociechę do życiowej zmiany, jaką jest pójście do żłobka/przedszkola, tym mniej stresu doświadczycie. Poza wspólnym przygotowaniem dziecka i rodzica do większej samodzielności warto powoli przyzwyczajać dziecko do rytmu dnia w placówce, porannych pobudek i wczesnego chodzenia do łóżka. Oprócz treningu czystości i zmiany rytmu dnia warto zadbać o urozmaiconą dietę dziecka, bardziej zbliżoną do diety żłobkowej/przedszkolnej. Otwartość na nowe smaki i potrawy jest również plusem w odpowiednim przygotowaniu.  

Odpowiednie przygotowanie ułatwi proces adaptacji dziecka na nowej drodze w rozwoju.